Από τις 4:00 βρίσκομαι σε ένα χωριουδάκι που είμαι σίγουρος πως θα δυσκολευτώ να το βρω στο χάρτη, στο οποίο δεν ξέρω κανέναν και δεν πίστευα πως θα πατήσω το πόδι μου εδώ στη ζωή μου, αράζω σε μια στάση και περιμένω να πάει 6 παρά, να περάσει λεωφορείο προς Θεσσαλονίκη.

Τριγύρω μου σέρνεται μια ήρεμη αγέλη κοπρόσκυλων, τα οποία ως τώρα έχουν ξυπνήσει δύο φορές για να γαβγίσουν μανιασμένα σε ισάριθμα τρακτέρ που πέρασαν από το δρόμο. Ήταν και τα μοναδικά οχήματα που έχω δει εδώ και μια ώρα.

Από το βάθος φτάνει στη μύτη μου μια μυρωδιά από τα παιδικά μου χρόνια -ζεστό ψωμί, ο φούρνος του χωριού πρέπει να είναι το μοναδικό κτίριο με ζωή τούτη την ώρα. Πολλά κουνούπια, ξαποσταίνουν στο κινητό πριν μου επιτεθούν για άλλη μια φορά. Τελειώνει και το νερό, δεν πήρα τίποτα φαγώσιμο μαζί μου, αλλά ευτυχώς έχω τσιγάρα και μπαταρία. Άρχισαν τα κοκόρια, σολάρουν στο μουγκρητό του ηλεκτρικού ρεύματος στις θαμπές λάμπες της πλατείας. Έχει κρύο για καλοκαίρι, η ζακέτα ήταν καλή ιδέα.

Ποτέ δεν κώλωσα να κάνω οτιδήποτε για το μεροκάματο. Ή το νυχτοκάματο. Ώρες ολόκληρες αναμονής, ξημερώματα και μεσημέρια, κρύο, ζέστη, βροχή, χιλιόμετρα περπάτημα και περιπέτειες μοναχικές όπως τότε που δεκαπέντε χρόνων άλλαζα δέκα αυτοκίνητα με οτοστόπ για να πάω στον ΠΑΟΚ. Ξημερώνει. Μόλις διάβασα πως ο Μπεργκ παίρνει 2.750.000 ευρώ καθαρά και γκρινιάζει για οφειλή μιας δόσης 275.000 ευρώ, τα έβαλα στο κομπιουτεράκι, είναι ο μισθός που θα πάρω αν δουλεύω για περίπου 450 χρόνια, ξοδεύοντας στα πήγαινε έλα περισσότερες ώρες από όσες χρειάζεται ο Μπεργκ για προπόνηση. Ο Μπεργκ, ο Πρίγιοβιτς, ο Κλάους, ο καθένας.

Όσο και να με παιδεύει η ζωή, όσες φορές κι αν πήγε να με τσακίσει, δε θα ακούσεις από το στόμα μου γκρίνια καμιά, μόνο ευτυχία και χαμόγελα έχει απ' το πρωί ως το βράδυ. Οι λύπες, οι στεναχώριες, οι γκρίνιες με βρίσκουν μόνο όταν βλέπω, όταν σκέφτομαι, όταν ασχολούμαι με τον ΠΑΟΚ. Και αναρωτιέμαι αν σε μια άλλη ζωή δεν είχα γνωρίσει τον ΠΑΟΚ, θα ήμουν ένας απολύτως ευτυχισμένος άνθρωπος; Ή θα έψαχνα κάτι άλλο να με στενοχωρεί και να διώχνει την ασφυξία της μόνιμης χαράς και της αισιοδοξίας;

Ήρθε το λεωφορείο. Μπαίνω για το δεύτερο κομμάτι της επιστροφής. Μετά θα μπω για το τρίτο, θα φτάσω σπίτι, θα πνιγώ με τα μαχμουρλήδικα γέλια των κοριτσιών πριν τις πάμε στα σχολεία τους. Θα πέσω για ύπνο την ώρα που η πόλη θα έχει ξυπνήσει και θα απέχω για άλλη μια μέρα από τους ρυθμούς της. Θα ξυπνήσω το μεσημέρι, θα ξαναμαζευτεί η οικογένεια για το θορυβώδες, χαρούμενο τσίρκο που εδώ και χρόνια αποκαλούμε σπίτι μας, πώς περάσατε, τι μάθατε, τι φάγατε, τι ζωγραφίσατε, θα ξαναβραδιάσει και θα τις αποχαιρετήσω πάλι με ένα φιλί για τη νέα περιπέτεια που θα χρειαστεί προς και από τη δουλειά. Ο Μπεργκ ας πάρει 2.750.000 καθαρά. Εγώ έχω ανθρώπους που μ' αγαπάνε και δεν ξέρω κανέναν που με μισεί.